Wzięło mnie na złe wspomnienia.
zastanawiam się jak mogłam właściwie być tak omamiona przez tyle lat. Nadal nie wiem komu ufać a komu nie. Komu mogę powiedzieć coś więcej nie obawiając się czegoś czego nie chciałabym usłyszeć za moimi plecami, fałszywości. Przypominają mi się te wszystkie fragmenty, które mówiły, że tak właściwie to wszystko było jedną wielką obłudą, jedną wielką fikcją. Jakimś zabiciem czasu, czy własnego umysłu. Niby są też dobre wspomnienia, ale te złe i nieprzyjemne trochę je przysłaniają i chyba mówią jak jest naprawdę.